Νίκου Ντακάκη
«Όπως τ’ όνειρο»
«Όπως τ’ όνειρο»
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ
Ο Νίκος Ντακάκης ανήκει στους τυχερούς της ζωής που ξέρουν να παίρνουν στα χέρια τη μοίρα τους και να της αλλάζουν πορεία.
Είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που δεν έμαθε να βολεύεται στη σιγουριά. Κι όταν η αναπνοή της ψυχής περιορίζεται σε στεγανά, κάνει μια κίνηση υπολογισμένη και αλλάζει σελίδα. Πάντα για το καλύτερο. Πάντα για κόσμους που μπορείς να νιώθεις ότι ζεις. Κι έχει σημασία αυτό, πιο πολύ για όσους περιορίζονται να νομίζουν ότι ζουν επειδή απλά αναπνέουν.
Για όσους γνωρίζουν καλά τον γιο του Γιώργου Ντακάκη από το Παγκαλοχώρι, ενός φτωχού αλλά λεβέντη Κρητικού που ζούσε την οικογένειά του με σκληρή και ατέλειωτη δουλειά, ήταν τύχη που μετά το Πανεπιστήμιο διορίστηκε στο Δημόσιο.
Στο κάτω της γραφής δεν πήγαν χαμένες οι σπουδές και μάλιστα σε δύσκολες εποχές και δεν υπάρχει σίγουρα μεγαλύτερη ανταμοιβή για το γονιό από το να ξέρει ότι το παιδί του θα κοιμάται με σιγουριά για την επομένη, αφού ο άρτος και ο επιούσιος και ο μηνιαίος έχουν εξασφαλιστεί και πιο πολύ τα γεράματα. Δημόσιο είναι αυτό…
Αλλά ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος δεν ένιωθε αυτάρκης. Η πείνα του κορμιού αντέχεται, αλλά της ψυχής με τίποτα δεν μερεύει.
Κι αυτός έκοβε τριπλότυπα στο Δημόσιο Ταμείο, ήταν για τους προϊσταμένους του υπόδειγμα υπαλλήλου, αλλά μετά τη δουλειά ο κόσμος στένευε επικίνδυνα μέσα του και μόνη του παρηγοριά τα βιβλία του και τ’ όνειρο για να ταξιδέψει εκεί όσες σκέψεις του γεννούσαν συγγραφείς και ποιητές με το έργο τους.
Κι επειδή δεν έμαθε να συμβιβάζεται εύκολα, βρήκε την ευκαιρία το 1988, παραιτήθηκε από το Δημόσιο κι άνοιξε φοροτεχνικό-λογιστικό γραφείο. Εδώ τουλάχιστον είχε την πολυτέλεια να ορίζει τις μέρες και τον χρόνο του γενικά, να βγαίνει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας όποτε νιώθει την ανάγκη και να βασίζει το μέλλον του σε λιγότερη σιγουριά, αλλά ζυμωμένη ολόκληρη με τον ιδρώτα της προσπάθειας.
Αυτά ξέραμε για το Νίκο Ντακάκη και τίποτα σχεδόν για τις λογοτεχνικές του ανησυχίες. Μέχρι που πήραμε στα χέρια μας ένα βιβλίο του με τίτλο: «Όπως τ’ όνειρο». Ανοίξαμε με αρκετή συγκατάβαση να πάρουμε μια γεύση. Γιατί η απόπειρα δεν μας φάνηκε μοναδική. Στην Ελλάδα μόνο αυτοί που δεν γράφουν είναι το φαινόμενο. Και πέσαμε στην … «παγίδα» μιας προνομιούχας, μιας ταλαντούχας πένας, πολλά υποσχόμενης. Εκεί που θέλαμε μια γεύση μονάχα από τη λογοτεχνική παραγωγή του Νίκου Ντακάκη, βρεθήκαμε να παίρνουμε μια θέση πιο βολική, να γεμίζουμε καφέ το φλιτζάνι, και να γυρίζουμε τις σελίδες τη μία μετά την άλλη, δέσμιοι της πλοκής αλλά και της αλήθειας των χαρακτήρων του.
Η απλότητα των ηρώων και οι γνώριμες καταστάσεις που συναντάς σε κάθε μικρή κοινωνία είναι το βασικό χαρακτηριστικό που κάνει το πρώτο αυτό βιβλίο του Νίκου Ντακάκη αξιοπρόσεκτο.
Δεν δογματίζει, δεν φιλοσοφεί, δεν σε κουράζει με απεραντολογίες που μόνο τα καλαισθητικά στοιχεία τις κάνουν ανεκτές.
Έχει πάρει εικόνες της καθημερινότητας και τις έχει τοποθετήσει σε ένα βασικό κορμό, που συνθέτει την πραγματικότητα.
Έχει αντιγράψει χαρακτήρες οικείους και συμπαθείς, ένα κομμάτι από τον καθένα μας, για ν’ ακριβολογούμε και περιγράφοντας ένα γεγονός με την εξαίσια γοητεία του μύθου για να υπάρχουν και οι αναγκαίες αποστάσεις ασφαλείας, μας παρασύρει σε μια ονειρώδη περιπλάνηση σε κάποιες άλλες εποχές που άλλες ακούσαμε και άλλες βιώσαμε. Η σκέψη μας μαζεύει από πολλές αράδες πλήθος από λαογραφικά στοιχεία αλλά και συνήθειες που έγινα τρόπος ζωής.
Άλλα σημεία πάλι ψυχογραφούν με ακρίβεια τους χαρακτήρες, που πολλές φορές συναντήσαμε στην προσωπική μας πορεία αλλά δεν καταλάβαμε αρκετά. Κάποιους μάλιστα αδικήσαμε γιατί δεν βρήκαμε τον χρόνο να τους ερμηνεύσουμε σωστά. Είναι βέβαιο ότι το βιβλίο αυτό έχει κάτι να μας δώσει σε κάθε του κεφάλαιο κι έτσι δεν μας αφήνει να πλήξουμε μέχρι την τελευταία σελίδα. Ακόμη και το φινάλε που σε ξαφνιάζει, γιατί το ήθελες πιο συγκεκριμένο, ακολουθεί κι αυτό τη στρατηγική του συγγραφέα να δίνει το νήμα στον αναγνώστη να επιλέξει εκείνος τη λύση που θα προτιμούσε.
Γάργαρος λόγος, μικρές κομψές προτάσεις, ζωντανή γραφή είναι πιστεύουμε τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν τη λογοτεχνική παρουσία του Νίκου Ντακάκη αξιοπρόσεκτη.
Και δικαιολογεί την ανυπομονησία μας να δούμε και μια συνέχεια στην αξιόλογη αυτή πρώτη λογοτεχνική παρουσία που μας υπόσχεται πολλά..
Ο Νίκος Ντακάκης ανήκει στους τυχερούς της ζωής που ξέρουν να παίρνουν στα χέρια τη μοίρα τους και να της αλλάζουν πορεία.
Είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που δεν έμαθε να βολεύεται στη σιγουριά. Κι όταν η αναπνοή της ψυχής περιορίζεται σε στεγανά, κάνει μια κίνηση υπολογισμένη και αλλάζει σελίδα. Πάντα για το καλύτερο. Πάντα για κόσμους που μπορείς να νιώθεις ότι ζεις. Κι έχει σημασία αυτό, πιο πολύ για όσους περιορίζονται να νομίζουν ότι ζουν επειδή απλά αναπνέουν.
Για όσους γνωρίζουν καλά τον γιο του Γιώργου Ντακάκη από το Παγκαλοχώρι, ενός φτωχού αλλά λεβέντη Κρητικού που ζούσε την οικογένειά του με σκληρή και ατέλειωτη δουλειά, ήταν τύχη που μετά το Πανεπιστήμιο διορίστηκε στο Δημόσιο.
Στο κάτω της γραφής δεν πήγαν χαμένες οι σπουδές και μάλιστα σε δύσκολες εποχές και δεν υπάρχει σίγουρα μεγαλύτερη ανταμοιβή για το γονιό από το να ξέρει ότι το παιδί του θα κοιμάται με σιγουριά για την επομένη, αφού ο άρτος και ο επιούσιος και ο μηνιαίος έχουν εξασφαλιστεί και πιο πολύ τα γεράματα. Δημόσιο είναι αυτό…
Αλλά ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος δεν ένιωθε αυτάρκης. Η πείνα του κορμιού αντέχεται, αλλά της ψυχής με τίποτα δεν μερεύει.
Κι αυτός έκοβε τριπλότυπα στο Δημόσιο Ταμείο, ήταν για τους προϊσταμένους του υπόδειγμα υπαλλήλου, αλλά μετά τη δουλειά ο κόσμος στένευε επικίνδυνα μέσα του και μόνη του παρηγοριά τα βιβλία του και τ’ όνειρο για να ταξιδέψει εκεί όσες σκέψεις του γεννούσαν συγγραφείς και ποιητές με το έργο τους.
Κι επειδή δεν έμαθε να συμβιβάζεται εύκολα, βρήκε την ευκαιρία το 1988, παραιτήθηκε από το Δημόσιο κι άνοιξε φοροτεχνικό-λογιστικό γραφείο. Εδώ τουλάχιστον είχε την πολυτέλεια να ορίζει τις μέρες και τον χρόνο του γενικά, να βγαίνει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας όποτε νιώθει την ανάγκη και να βασίζει το μέλλον του σε λιγότερη σιγουριά, αλλά ζυμωμένη ολόκληρη με τον ιδρώτα της προσπάθειας.
Αυτά ξέραμε για το Νίκο Ντακάκη και τίποτα σχεδόν για τις λογοτεχνικές του ανησυχίες. Μέχρι που πήραμε στα χέρια μας ένα βιβλίο του με τίτλο: «Όπως τ’ όνειρο». Ανοίξαμε με αρκετή συγκατάβαση να πάρουμε μια γεύση. Γιατί η απόπειρα δεν μας φάνηκε μοναδική. Στην Ελλάδα μόνο αυτοί που δεν γράφουν είναι το φαινόμενο. Και πέσαμε στην … «παγίδα» μιας προνομιούχας, μιας ταλαντούχας πένας, πολλά υποσχόμενης. Εκεί που θέλαμε μια γεύση μονάχα από τη λογοτεχνική παραγωγή του Νίκου Ντακάκη, βρεθήκαμε να παίρνουμε μια θέση πιο βολική, να γεμίζουμε καφέ το φλιτζάνι, και να γυρίζουμε τις σελίδες τη μία μετά την άλλη, δέσμιοι της πλοκής αλλά και της αλήθειας των χαρακτήρων του.
Η απλότητα των ηρώων και οι γνώριμες καταστάσεις που συναντάς σε κάθε μικρή κοινωνία είναι το βασικό χαρακτηριστικό που κάνει το πρώτο αυτό βιβλίο του Νίκου Ντακάκη αξιοπρόσεκτο.
Δεν δογματίζει, δεν φιλοσοφεί, δεν σε κουράζει με απεραντολογίες που μόνο τα καλαισθητικά στοιχεία τις κάνουν ανεκτές.
Έχει πάρει εικόνες της καθημερινότητας και τις έχει τοποθετήσει σε ένα βασικό κορμό, που συνθέτει την πραγματικότητα.
Έχει αντιγράψει χαρακτήρες οικείους και συμπαθείς, ένα κομμάτι από τον καθένα μας, για ν’ ακριβολογούμε και περιγράφοντας ένα γεγονός με την εξαίσια γοητεία του μύθου για να υπάρχουν και οι αναγκαίες αποστάσεις ασφαλείας, μας παρασύρει σε μια ονειρώδη περιπλάνηση σε κάποιες άλλες εποχές που άλλες ακούσαμε και άλλες βιώσαμε. Η σκέψη μας μαζεύει από πολλές αράδες πλήθος από λαογραφικά στοιχεία αλλά και συνήθειες που έγινα τρόπος ζωής.
Άλλα σημεία πάλι ψυχογραφούν με ακρίβεια τους χαρακτήρες, που πολλές φορές συναντήσαμε στην προσωπική μας πορεία αλλά δεν καταλάβαμε αρκετά. Κάποιους μάλιστα αδικήσαμε γιατί δεν βρήκαμε τον χρόνο να τους ερμηνεύσουμε σωστά. Είναι βέβαιο ότι το βιβλίο αυτό έχει κάτι να μας δώσει σε κάθε του κεφάλαιο κι έτσι δεν μας αφήνει να πλήξουμε μέχρι την τελευταία σελίδα. Ακόμη και το φινάλε που σε ξαφνιάζει, γιατί το ήθελες πιο συγκεκριμένο, ακολουθεί κι αυτό τη στρατηγική του συγγραφέα να δίνει το νήμα στον αναγνώστη να επιλέξει εκείνος τη λύση που θα προτιμούσε.
Γάργαρος λόγος, μικρές κομψές προτάσεις, ζωντανή γραφή είναι πιστεύουμε τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν τη λογοτεχνική παρουσία του Νίκου Ντακάκη αξιοπρόσεκτη.
Και δικαιολογεί την ανυπομονησία μας να δούμε και μια συνέχεια στην αξιόλογη αυτή πρώτη λογοτεχνική παρουσία που μας υπόσχεται πολλά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου